Diagnostyka niepłodności jest wielotorowa i zawsze obejmuje parę, a nie tylko samą kobietę. Należy pamiętać, że czynnik męski odpowiada za ok. 1/3 przyczyn niepłodności.
Podstawowym badaniem w diagnostyce męskiej niepłodności jest wykonanie spermiogramu. Badanie polega na analizie nasienia pod kątem jego prawidłowych parametrów wg kryteriów WHO.
Diagnostyka czynnika żeńskiego niepłodności jest nieco bardziej skomplikowana. Polega na ocenie podstawowych funkcji hormonalnych kobiety, ale także na wykluczeniu innych hormonalnych przyczyn niepłodności, jak np. zaburzeń w funkcjonowaniu tarczycy lub przysadki. W tym zakresie mieści się m.in. hormonalna i obrazowa ocena owulacji, ale również wykluczenie takich chorób, jak zespół policystycznych jajników. Ocenia się także rezerwę jajnikową.
Drugim, istotnym elementem diagnostyki jest ocena narządu rodnego. Podstawowa polega na wykonaniu badania ultrasonograficznego i oceny jego budowy pod kątem jego wad (np. przegród macicy) i prawidłowych zależności topograficznych w miednicy mniejszej (ryzyko zrostów mogących uszkadzać jajowody). W sytuacji podejrzenia nieprawidłowości w budowie macicy wykonuje się badanie trójwymiarowe (usg 3D narządu rodnego). Badanie obrazowe pokaże też inne przyczyny niepłodności, jak np. torbiele endometrialne.
Sprawdzenie drożności jajowodów należy do podstaw diagnostyki niepłodności (sonoHSG/HyCoSY), szczególnie jeśli są podejrzenia o ich ograniczenie (operacje, zrosty, endometrioza), ale i też przed procedurami zakładającymi ich prawidłowe funkcjonowanie, jak stymulacja owulacji i inseminacja. Należy zawsze pamiętać, że zapłodnienie wymaga sprawnego przechwycenia jajeczka podczas owulacji przez jajowód, a następnie transport powstałego w nim zarodka do jamy macicy.
Dodaj komentarz